27.05.2012 Zesłanie Ducha Świętego - czuwanie
Temat: "Oto Ja wam daję Ducha po to, abyście się stali żywi"
Teksty: Ez 37, 1-14; Ps 104; 1 Kor 12, 3b-7. 12-13; sekwencja; J 20, 19-23
Mimo, że jest pora bardzo późna i nie jest to czas na głęboko teologiczne rozważania, to jednak wypadałoby sprecyzować hasło czuwania, przypomnę: „Oto Ja wam daję ducha po to, abyście się stali żywi”.
W jaki sposób Bóg chce tego dzisiaj dokonać nad nami? Chce TCHNĄĆ w nas swoje życie.
Krótko przeanalizuje występowanie tego słowa w Biblii.
Jeden z najstarszych tekstów biblijnych tzw. drugi opis stworzenia człowieka (Rdz 2,7) stwierdza: „Pan Bóg ulepił człowieka i z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrze tchnienie życia, w skutek czego stał się człowiek istotą żywą”. Kiedy Pan Bóg ulepił człowieka, to wyglądał jak garnek - głuchy, tępy i do niczego się nie nadawał. Wtedy tchnął, czyli dmuchnął w jego wnętrze tchnienie życia. Z martwej rzeczy stał się żywą istotą podobną do stwórcy. Hiob, w jednym ze swoich wypowiedzi, potwierdził cytowany fragment Księgi Rodzaju: „Któżby z nich tego nie wiedział, że ręka Pana uczyniła wszystko. W jego ręku tchnienie życia i dusza każdego człowieka” (Hi 12, 9n). Tzn. Bóg jest dawcą życia z Jego ust pochodzi ożywiające tchnienie życia dla wszystkich istot żyjących.
Drugi wymiar Bożego tchnienia życia jest opisany w pierwszym czytaniu w liturgii słowa Bożego z proroka Ezechiela. Przypomnę: Duch Boży wyprowadza proroka nad dolinę pełną kości i nakazał mu, by prorokował na tymi kośćmi. Kiedy pod wpływem proroctwa kości zeszły się ze sobą i wróciło ciało, wtedy Bóg mówi do proroka: prorokuj do ducha i mów: „Z czterech wiatrów przybądź Duchu {W Biblii Tysiąclecia, którą przeczytał lektor było napisane „i powiej” w piątym wydaniu już pisze „tchnij”} tchnij po tych pobitych, aby ożyli”. I jak prorok Ezechiel komentuje: „Wtedy prorokowałem, jak mi nakazał” i Duch wstąpił w nich i powtórnie otrzymali życie.
Natomiast prorok Izajasz pisze o Duchu ożywiającym, który uzdalnia do czegoś: „Wtedy wspomnieli o dniach przeszłości, o słudze Jego, Mojżeszu. Gdzież Ten, który wydobył z wody pasterza swej trzody? Gdzież Ten, który tchnął w jego wnętrze swego Świętego Ducha?” (Iz 63,11) .
Ostatnie tchnienie, o którym słyszeliśmy w Ewangelii. Jezus w dzień zmartwychwstania znalazł się w Wieczerniku to jest napisana tak: „Po tych słowach tchnął w nich - dmuchnął do nich, powiał wiatr w ich wnętrza - „i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego!” (J 20,22).
Moi drodzy, nie bez przyczyny dzisiaj pierwsza część naszego czuwania dotyczyła oczyszczenia. Dlaczego? Bóg chce naszego oczyszczenia i chce, byśmy na nowo otrzymali Jego tchnienie! Niestety nasza katolicka rzeczywistość w naszej ojczyźnie przypomina pole kości z opisu proroka Ezechiela.
Dlatego dzisiaj chcę z wami modlić się o nowe tchnienie Ducha Świętego na polską martwą rzeczywistość i dla nas, aby sam Bóg jeszcze raz zaingerował i przywrócił życiu to, czego sami nie jesteśmy wstanie odbudować.
Kim ty jesteś? Jest jeszcze w tobie życie Boże, które jest coraz pełniejsze? Czy też już grzech, świat, zabieganie, doczesność zniszczyła w tobie żywą obecność Boga? Co zrobić, by na nowo otrzymać ożywiające tchnienie Ducha?
1. Dać się prowadzić Duchowi Świętemu.
Łukasz ewangelista (Łk, 2, 27) pisze o Symeonie tak: „Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni.” Gdyby nie natchnienie Ducha i otwartość Symeona na Niego, to nigdy by się nie spotkał z Mesjaszem, nigdy by nie potrafił Go rozpoznać i nie potrafiłby wypowiedzieć pięknych słów, którymi kapłani modlą się każdy wieczór: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, bo moje oczy ujrzały zbawienie”. Mówiąc inaczej: Teraz mogę umrzeć, bo zobaczyłem Tego, którego pragnąłem, Tego, którego Ty zapowiadałeś, Tego, który jest moim szczęściem....
2. Pozwalać Duchowi wyznawać wiarę moimi ustami.
„Otóż powiadam wam, że nikt, pozostając pod natchnieniem Ducha Bożego, nie może mówić: Niech Jezus będzie przeklęty! Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus.” (1 Kor 12, 3). Te słowa słyszeliśmy w drugim czytaniu. Duch Św. przypomina nam, że tylko w Jego mocy możemy wyznać całym sobą: Wierzę w Jezusa Pana i nie boję się tego głosić przed innymi.
3. W mocy Ducha Św. odmawiać każdą modlitwę.
„Gdy bowiem nie umiemy się modlić, tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach” (Rz 8, 26). Powinniśmy być świadomi tego, że żadna nasza modlitwa, nawet pompejańska nic nie zmieni w świecie, jeżeli nie będzie odmawiana z natchnienia Bożego. To będą tylko mantry buddyjskie, pusto słowie. Jeżeli będziesz każdej modlitwie prosił o Ducha Bożego o moc, to On sam będzie się sam pomnażał jakość (owocność) tej modlitwy.
Dlatego dzisiaj, moi drodzy, potrzeba twojej i mojej decyzji. Przypomnę (główne punkty naszego dotychczasowego czuwania) trzeba decyzji oczyszczenia, czyli świadomości, że jestem grzesznikiem, trzeba wyznania jeszcze raz, że Jezus jest Panem i trzeba Bożej miłości, o którą prosiliśmy, żeby na nowo rozlała się nad nami.
Spróbuj więc w tej chwili uświadomić sobie wewnętrzną pustkę. Spróbuj uświadomić sobie grzech, wewnętrzne zagubienie, lenistwo duchowe (zaniedbanie dobra) czyli, że potrzebujesz, by Duch Święty tchnął na nowo w twoje wnętrze swojego Ducha. Proś Ducha, by na nowo pobudził cię do żywej wiary, rozpalił ogniem Bożej miłości.
„A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha” (Rz 8, 11).
Duchu Święty tchnij moc, abyśmy się stali żywi.
