Nauczanie

3.06.2008

Temat: Owocem Ducha jest miłość 

Teksty: 1Kor13; Ps 85; Mt 5,43 -48

          To będzie krótka refleksja na temat miłości, ponieważ ten temat jest bardzo dobrze znany. Jednak tak to jest, że nie wystarczy miłość znać, ale trzeba nią żyć. Popatrzcie na hymn o miłości (1Kor 13). Nie jest to rozprawa na temat miłości. Jest to hymn uwielbienia Bożej miłości i daru miłości, jaki Bóg rozlewa wśród nas. Znamienne jest, że św. Paweł oba fragmenty mówiące o charyzmatach: Rz 12 i 1Kor 12 kończy opisem, czym powinna być miłość. W obu stwierdza: Największym darem jest miłość.

        Jak zatem wygląda nasza rzeczywistość? Być może ktoś mówi językami ludzi i aniołów, czyli posługuje się darem języków, a wcale lub mało dąży do rozwoju Bożej miłości w sobie i w dawaniu jej innym. Jak taki ktoś wygląda? Jak cymbał (powtarzam za św. Pawłem). Może być wśród nas osoba przepełniona np. darami proroctwa, poznania, czynienia cudów, ale jeśli nie ma w niej miłości, kim jest? szatanem! Szatan też może czynić cuda, też może prorokować, też może dawać coś w prezencie, po to, żeby potem to zabrać i związać z sobą. Dalej gdybym wszystko wydał na spalenie, całe swoje życie oddał Bogu, ale oddał na próżną chwałę, żeby ludzie mi klaskali, żeby ludzie do mnie przyjeżdżali tak, jak np., jest z bioenergoterapeutami i innymi „cudotwórcami”, a nie ma w tym Bożej miłości, dającej miłości. Jest przeklęty. Tak o darach charyzmatycznych pisze św. Paweł na początku tego hymnu. Dodając: Starajcie się o większy dar, miłość czystą, Bożą miłość i wymienia cechy miłości. Mniej więcej na równo wymienia cechy miłości, jaka jest i jaka nie powinna być.

        Co mówi pozytywnego o miłości? Miłość jest cierpliwa, jest życzliwa i łaskawa, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy. Nie chodzi tu o taką naiwną wiarę we wszystko, lecz w to, co Bóg objawił. Dalej we wszystkim pokłada nadzieję i szczyt – wszystko przetrzyma. Dlatego więc św. Paweł na koniec powie: „Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość”. Bo ona, miłość Boża, jest silniejsza od śmierci fizycznej, ona zmartwychwstała i ona zaprasza nas do tego samego.

        A jaka miłość nie jest? Nie zazdrości. Ten, który zazdrości komuś czegoś, nie kocha, bo nie daje, tylko chce mieć dla siebie. Jeżeli chcesz, aby ci klaskano za twoje uczynki miłości, czy inne postawy, to nie mów, że kochasz, bo miłość nie szuka chwały. Jeśli jesteś człowiekiem wywyższającym się nad innym: darami, zdolnościami, czymkolwiek, to nie mów, że kochasz, bo miłość nie ma nic wspólnego z pychą. Jeśli jesteś bezwstydny, z jednej strony chodzisz na spotkania, modlisz się, a równocześnie akceptujesz erotyzm, pornografię, nie mów, że kochasz. Jeżeli jesteś egoistą i cały świat musi się obracać wokół twojego „Ja”, to nie mów, że kochasz, bo miłość chce dawać, a nie brać. Jeśli unosisz się gniewem, niepohamowanym gniewem niszcząc wokoło rodzinę, przyjaciół w pracy - nie mów, że kochasz. Jeśli nie potrafisz przebaczyć i pamiętasz, że ktoś cię skrzywdził, kiedykolwiek i mówisz „przebaczyłem, ale będę pamiętał” – nie mów, że kochasz. Jeżeli widzisz cudzą krzywdę, widzisz niesprawiedliwość i akceptujesz to – nie mów, że kochasz.

       Hymn o miłości św. Pawła porusza również bardzo wiele innych ważnych spraw. Chcę jeszcze o jednej z nich powiedzieć. Nasz udział w miłości Bożej ma szczególną cechę. Jest ona zawsze niedoskonała „dziecięca”. Nawet w dorosłym wieku, kiedy pozbędziemy się tego, co dziecięce, widzimy też tylko jak w zwierciadle, tzn. możemy doświadczyć, „poznawać” tylko namiastkę Bożej miłości. Czy to jest źle? Nie! Teraz pragnijmy z jak najgłębszą wiarą doświadczać miłości Bożej i z jak najmocniejszą nadzieją oczekiwać spotkania Boga twarzą w twarz w życiu wiecznym. Wtedy miłość Boża nasze niedoskonałe miłości uszlachetni i przemieni w miłość doskonałą, bo Bóg będzie wszystkim we wszystkich na wieki. Czy pragniesz czegoś takiego?