3.08.2010
Temat: Wierność przymierzu
Teksty: Rdz 15, 7-18, Ps 89, 21-38; Mt 5, 17-20
Dla tych którzy są pierwszy raz lub rzadko bywają, to od zesłania Ducha Św. zgodnie z rozeznaniem w mocy Ducha Św. w tym roku na mszach św. zastanawiamy się nad wiernością. Rozmawialiśmy o wierności Boga Ojca, na czym ona polega, o wierności Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego a dzisiaj popatrzmy na to z naszej perspektywy, ale również i z perspektywy Bożej.
Usłyszeliśmy zdanie, które mówił Bóg do Abrahama, a jeszcze wtedy do Abrama: „Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo”. (Rodz. 15,5)
Patriarcha Abram nie ma żadnej gwarancji, że warto pójść za Bogiem. Bóg mu tylko obiecuje mgliście, że będziesz tak licznym narodem jak gwiazdy na niebie. On już wtedy był w podeszłym wieku. Jak może się spełnić Boża obietnica? Abram nie ma żadnego innego potwierdzenia, by Bogu uwierzyć jak tylko Jego słowo. Autor Księgi Rodzaju w wersecie (15, 6) stwierdza: „Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę”. Po takiej wypowiedzi Abrama, Bóg ma podstawy, by zawrzeć z nim przymierze.
Księga Rodzaju opisuje bardzo archaiczną tradycję zawierania przymierza. Na czym ona polega? Zawierało się w ten sposób. Brało się zwierzęta, przecinało się na połowę, rozkładano obok siebie w takiej odległości, żeby człowiek mógł przejść między nimi. Przejście między nimi, było znakiem zawartego przymierza. Jest to również obrzęd przekleństwa samego siebie: zawierający przymierze, przechodząc pośrodku tych plastrów mięsa, życzą sobie takiego samego losu (poćwiartowania) w przypadku złamania paktu. Prorok Jeremiasz bardzo klarownie to tłumaczy (Jr 34,18): „A z ludźmi, którzy przekroczyli umowę ze Mną, którzy nie wypełnili warunków umowy zawartej wobec Mnie, postąpię jak z cielcem, którego oni przecięli na dwie części, by przejść między nimi”. Czyli Bóg mówi: „Zabiję” jeśli złamiesz przymierze.
Warto zauważyć, że w języku hebrajskim „zawieranie przymierza” wyraża się sformułowaniem karat berit czyli dosłownie „przeciąć umowę”.
Abram przygotował taką ofiarę i zdawał sobie sprawę, co ona oznacza. Czekał na Boga. „Kiedy słońce zaszło – cytuje teraz 17 werset – i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jak gdyby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między połowami zwierząt”. Wiemy, że ogień jest w pełnym znaczeniu znakiem świata boskiego, który jest nieuchwytny, nie podlega kontroli i jest żywy jak ogień, a więc transcendentny (ponad wszystkim), ale zdolny ogrzewać i oświecać, a zatem bliski i immanentny (wewnętrzny).
Zaskakujące jest to, że tylko Bóg - pod emblematem ognia i pochodni - przechodzi przez środek poćwiartowanych zwierząt. Czyli jest to jednostronna i bezinteresowna inicjatywa Boga. Bóg wszechmogący proponuje przymierze, obiecuje błogosławieństwo, a potem potwierdza przejściem miedzy poćwiartowanymi zwierzętami.
Jaka jest rola człowieka w tym przymierzu? Nie może się przejść między zwierzętami, bo już zostały spalone. Człowiekowi przypada w udziale wyłącznie przyjęcie jej w wierze lub odrzucenie jej w niewierze. Racje wiary człowieka są oparte ostatecznie na wierności Boga.
W rzeczywistości jednak w tym przymierzu człowiek nie jest całkowicie bierny. Abraham współpracuje już wcześniej: obrzęd zwierząt jest przygotowany przez niego, on dał ze swoich zwierząt, on przygotował zewnętrznie ten obrzęd. Gdyby nie było czynności Abrama, nie byłoby okazji dla Bożego objawienia.
Kończąc to rozważanie chciałbym, żebyśmy dzisiaj w chwili ciszy odpowiedzieli sobie, co dzisiaj Bogu chcę dać, bo Bóg mógł z tobą zawrzeć czy odnowić przymierze? Na czym polega twoje przygotowanie do przymierza z Nim?
